Analise sistema político Español

A organización política do estado español, despois de trinta e cinco anos de transición, derivou nunha podremia que ou ben acabamos con ela ou ela acaba connosco.

Para averiguar cales son os remedios aos males hai que previamente facer un diagnóstico acertado para saber cal é a verdadeira raiz de tales males.

O que ven a continuación e unha analise de cales son as raices dos males, como esas raices botan rama como as hedras trepan e suben agarrandose a todo e penetrando en todo para o sustento do sistema orgánico da enredadeira.

Para concluir tento dar unha sintese da miña visión de cales poden ser as solucións para unha rexeneración do sistema.

RAICES HISTÓRICAS

Os períodos democráticos en España son de escasa duración. Entre  monarquias absolutas e a recente dictadura ocupan a historia ate o ano 1975. Esto orixina unha escasa cultura democrática e acentua o espirito de sumisión da poboación, caldo de cultivo para que emerxan unhas clases pudentes de cortesanos arredor do poder absoluto, con moitos intereses particulares,  privilexios e reaccionarias, dispostas a defender con uñas e dentes o seu estatus. Algo, por outra parte, cosustancial con calquera sistema de poder absoluto.

O golpe do 36 triunfou pola escasa experiencia do goberno da República e polo apoio aos golpistas de esas clases pudentes e cortesans que atisbaron a posibilidade de que se produciran reformas que diran ao traste con eses privilexios ilimitados.

O triunfo do golpe posibilitou reestablecer a entente cordiale entre as forzas fácticas dos cortesanos para a contraprestación mutua de favores e a mantenza do sistema absolutista. Unha rede formada polo poder político, exército, poder xudicial e poder económico bendecida pola eirexa para a defensa da cosa nostra.

Cando unha dictadura desaparece por derrocamento do dictador é case inevitable unha depuración de responsabilidades realizada polos novos poderes gobernantes.

Non obstante cando o dictador desaparece por motivos biolóxicos logo de 36 anos de reinado, sen oposición interna que atemorice, a garda pretoriana de cortesans tén tempo e poder para preparar o relevo hacia un novo sistema que manteña no posible o seu ascendente sobre o poder político establecido.

O paso da dictadura á actual democracia denominouse como Transición. Este término é un eufemismo que reflexa o peculiar proceso democratizador sufrido polo Estado español, que realmente consistiu nunha transformación do rexime franquista nunha democracia. Unha variante da Democracia Orgánica, unha democracia tutelada polo poder político, promulgada por Franco pouco antes de morrer.

Cando se iniciou o proceso había partidarios de unha ruptura co réxime anterior aducindo que ese debería ser o camiño correcto que permitía arrinconar todo atisbo de franquismo tanto ideolóxico, como político, como administrativo e construir de raíz un novo sistema democrático sen hipotecas do pasado. Mais o famoso ruido de sables fixo que pouco a pouco a maioría aceptase que mellor unha mala democracia que unha boa dictadura.

Cando un golpe militar derroca a unha democracia para instituir unha dictadura, e cando esa dictadura chega ao seu fin, reinstaurase automaticamente a legalidade anterior xa que unha dictadura carece de lexitimidade para crear un novo sistema democrático, como ocorreu en Arxentina ou Chile.

O paso da dictadura á democracia non foi realmente administrado polos grupos democráticos senon que foi proposto e tutelado polos propios actores da dictadura, que viron como inevitable darlle un lavado de cara ao réxime co a instauración dunha seudodemocracia, empurrados polas circunstancias e co a garantía de que eles mesmos establecerían os limites do novo modelo, mantendo para iso uns supervisores de verificación do cumplimento de non ultrapasar os límites preestablecidos e de que non se esixirían responsabilidades con carácter retroactivo, é dicir, aos colaboradores do golpe estado e do réxime franquista.

Incluso os partidos políticos que xa eran legais durante a república tuveron que volver a legalizarse para así poder impoñerlle condicións previas á legalización.

O primeiro paso foi a promulgación da Lei de Amnistia Xeral que, baixo a falacia de que a guerra do 36 fora unha guerra civil entre dous bandos, non un golpe de estado, eximia aos dous bandos de toda responsabilidade. Na realidade o aparato franquista dun plumazo autoabsolvíase de todolos abusos cometidos, polo golpe de estado,  durante a guerra, e nos 36 anos posteriores de dictadura. Por outro lado impedía calquera tipo de depuración do entramado político-admisnistrativo  permitindo seguir en activo a todo o núcleo duro da dictadura, que non estaba suxeito a procesos electorais pero que tiña un gran peso no aparato administrativo e institucional. Funcionarios, xuices, fiscais, exército, policía, etc, que colaboraran activamente co a dictadura, pasaron a ser administradores da democaracia.

O segundo paso foi elaborar unha constitución democrática á medida das garantías esixidas. Como xefe de estado o mesmo nomeado por Franco, cando o racional era voltar á república, o sistema legal derrubado polo golpe do dictador. Bandeira e himno, os instaurados polo dictador con leves retoques na bandeira para maquillala. Como garantes últimos dos límites dos procesos democráticos o exército a traves do título VIII, que lle autoriza incluso a un golpe de estado, e un unha Igrexa Católica con un protagonismo constitucional impensable en calquera democracia occidental, mais propio de democracias islámicas. Tampouco foi admitida a recuperación dos avances autonómicos da república por que asi mesmo rebasaba ou abria portas a traspasar os límites que os tutores do proceso de transición tiñan previamente establecidos para a conformación política e competencial do estado e territorios periféricos a Madrid. Houbo que votar novos estatutos e implantouse o coñecido café para todos como forma de diluir o modelo autonómico.

Así pois tentabase de establecer un estado con unha descentralización mais administrativa que política, con autonomías que se aproximasen a meras delegacions do goberno central, disminuidas no protagonismo político.

Na práctica constituiuse unha democracia parlamentaria tutelada, en definitiva un neofranquismo democrático.

Tan así foi que cando as forzas fácticas comezaron a temer que o proceso se lle escapaba das mans organizaron o golpe do 23-F que tiña como primeiro obxectivo constituir un goberno de concentración presidido por un militar para reconducir o proceso. Din as crónicas do momento, e as posteriores, que o golpe fracasou pero isto non é estrictamente certo por que simplemente deron marcha atrás cando viron que imaxe xenerada non era a de salvación nacional, como pretendian vendelo produto novamente, e intuiese que se obtuveron certas garantias de reconducir o proceso por parte de colectivos con peso no ámbito político que animaron a non continuar co levantamento militar con trama civil.

De feito a política que se realiza a continuación é bastante conservadora nos aspectos que son tabú para os reaccionarios. Iniciase unha estratexia de ralentización da descentralización, as duas forzas maioritarias forzan ao maximo o bipartidismo parlamentario, o reparto bipartidista das autonomias, eliminar partidos bisagra e mais tratar de marxinar aos partidos nacionalistas.

As demais institucions non políticas dominadas polos neofranquistas, siguen mantendo intacto o control central co que, en principio, podense volver a envainar os sables.

De aqueles pós veñen estas lameiras. Cada vez que se tenta tocar un asunto tabú entran en erupción as forzas reaccionarias apoiadas polos medios cavernarios para frenar o proceso. Os atrancos e ruido mediático contra a Lei de Memoria Historica, retirada de crucifixos de escolas, acoso e derribo do Estatut de Catalunya, son botons de mostra de que o neofranquismo sigue tendo excesiva presencia e peso contra determinadas decisions políticas.

Por outra parte parte, promulgouse unha Lei Electoral feita á medida para o control dos partidos. Baixo o pretexto de evitar un Congreso dos Deputados con moitos forzas políticas, ingobernable, fíxose un sistema electoral con un reparto de escanos pola lei D´hont que premia ás forzas maioritarias, as provincias como circunscripción electoral que enlaza co espirito de 1816 e premia tamén aos maioritarios, un sistema que te obriga a escoller entre partidos en lugar de entre persoas reforzando así o papel dos partidos frente aos deputados. A partitocracia.

Esto conleva, a parte da reducción de forzas parlamentares, un empobrecemento intelectual dos integrantes das listas electorais o cal fai mais doado o manexo dos electos polas cúpulas dos partidos e, en consecuencia, aumenta a posibilidade de que estes poidan porse á disposición de grupos fácticos poderosos, de todo tipo.

A obriga electoral de ter que optar forzosamente por partidos impide a transversalidade á hora de que o elector escolla a quen votar. Tamén o denominado voto útil é unha consecuencia de este sistema que incentiva ao votante a concentrar o voto en determinados partidos, co a axuda da nada desdeñable manipulación informativa que, mediante a técnica da chuvia fina (como diría Aznar), logra convencer á opinión pública de que os consensos entre partidos son perniciosos e que o mellor é o goberno de partido único.

Todo esto axuda a  reducir significativamente o pluralismo político.

Así chegamos a un bipartidismo casi perfecto, cortesán, que é a antesala das coruptelas recentemente aperecidas con amiguismo administrativo, portas xiratorias, compraventa de cargos electos, etc., etc.

A Constitución do 78, ainda que concibe distintos niveis políticoadministrativos con autonomía propia, mantén unha xerarquía onde na cima da pirámide están as instititucións de goberno central tanto do poder político como xudicial, xuntamente co a posibilidade legal de que estes poderes centrais teñan o poder legal de revisar competencias, financiación e control dos outros poderes territoriais. Esto permite desmontar o estado autonómico ou local convertindoo nunha mera administración delegada do goberno central.

En resume, partindo dun estado lixeiramente descentralizado pódese chegar a un estado totalmente centralizado sen ter que facer modificacions na constitución, é dicir, chegar a unha concentración total do poder en Madrid baixo o control de unicamente dous partidos. O cenario perfecto para os poderes fácticos.

DEMOCRACIA TUTELADA

Tal e como están saindo á luz pública as noticias sobre as irregularidades políticas, á maioria da sociedade non lle queda a menor dubida de que existe unha corrupción xeneralizada en todolos ámbitos que vai dende o sistema económico-financeiro ata o político, incluindo o xefe de estado e pasando polo estamento xudicial.

Isto está a provocar unha grande indignación nunha ampla maioría social que observa como determinados intereses particulares priman sobre os xerais e, ao mesmo tempo, comeza a ter conciencia de que é preciso que se exixan responsabilidades e que compre facer unha rexeneración da política.

Tamén unha parte importante comeza a vislumbrar cales son as causas primeiras de que os sistema apodrecera e pide urxentemente remedio se poñan en práctica medidas urxentes.

A sociedade civil foi collida de sorpresa por que, a parte mais sangrante e escandalosa, foi coñecida de súpeto co cal non deu tempo a facer unha reflexión sosegada e polo tanto fanse analises en quente co que eso conleva sempre. Tamén a sociedade civil non é experta en política nin tén a suficiente cultura democrática para saber cales son as consecuencias de determinadas decisions nin cales son as mellores e mais adecuadas.

Un exemplo de isto son posibles solucions que se escoitan como reducir drásticamente os cargos electos ou baixar as remuneracions dos mesmos sen darse conta de que iso xustamente produciría o efecto contrario do que se busca.

Por iso entendo que é misión das forzas políticas axudar a iluminar sociedade de cal é o camiño mais correcto.

Vistos os erros cometidos durante a transición que foron os que nos trouxeron ate iste lameiro, e dando por bo análise anterior, compre agora acertar coas solucions adecuadas.

Como se viu anteriormente as principais causas da dexeneración de este sistema ou perpetuación do anterior vén por o establecemento dunhas regras de xogo que favorecen que a función política acabe como acabou.

Na constitución introducironse cuestions que non son baladis e teñen moita incidencia sobre o funcionamento democrático ainda que non sexa esa a apariencia.

·        Xefe de Estado nomeado na dictadura.

·        Papel preminente do exército.

·        Entidades locais e Autonomicas submetidas políticamente, directa ou indirectamente, ao poder central. Perpetuación das provincias e Deputacións Provinciais como residuo do centralismo xacobino.

·        Sistema electoral dirixido á reducción da pluralidade política e asentamento dunha partitocracia.

·        Tribunal Constitucional como última instancia democrática.

·        Concentración dos máximos poderes xudiciais na capital do reino.

·        Preestablecer que a Eirexa Catolica e unha autoridade moral para a maioria.

Istas son as columnas sobre as que se asenta o entramado

Xefe de estado

O Xefe de Estado foi elexido polo dictador ainda que despois se lle fixera un lavado de cara cunha seudoratificación a través da inclusión na Constitución do artigo prreliminar “La forma política del Estado español es la Monarquía parlamentaria”. Este xefe de estado xurou fidelidade ao réxime anterior e fixo grandes eloxios do anterior xefe. Por esa razón foi elexido, pola fidelidade ao rexime e ao que representaba.

Tamen foi o encargado de tutelar a transición, en condición de Xefe de Estado, con poderes absolutos.

Ainda que a constitución non lle asigna cometidos politicos si lle reserva  funcións clave no organigrama institucional.

Artículo 62 da Constitucción

Corresponde al Rey:

a) Sancionar y promulgar las leyes.

b) Convocar y disolver las Cortes Generales y convocar elecciones en los términos previstos en la Constitución.

c) Convocar a referéndum en los casos previstos en la Constitución.

d) Proponer el candidato a Presidente del Gobierno y, en su caso, nombrarlo, así como poner fin a sus funciones en los términos previstos en la Constitución.

e) Nombrar y separar a los miembros del Gobierno, a propuesta de su Presidente.

f) Expedir los decretos acordados en el Consejo de Ministros, conferir los empleos civiles y militares y conceder honores y distinciones con arreglo a las leyes.

g) Ser informado de los asuntos de Estado y presidir, a estos efectos, las sesiones del Consejo de Ministros, cuando lo estime oportuno, a petición del Presidente del Gobierno.

h) El mando supremo de las Fuerzas Armadas.

i) Ejercer el derecho de gracia con arreglo a la ley, que no podrá autorizar indultos generales.

j) El Alto Patronazgo de las Reales Academias

Artículo 122 da Constitucción

3. El Consejo General del Poder Judicial estará integrado por el Presidente de Tribunal Supremo, que lo presidirá, y por veinte miembros nombrados por el Rey por un periodo de cinco años. De estos, doce entre Jueces y Magistrados de todas las categorías judiciales, en los términos que establezca la ley orgánica; cuatro a propuesta del Congreso de los Diputados, y cuatro a propuesta del Senado, elegidos en ambos casos por mayoría de tres quintos de sus miembros, entre abogados y otros juristas, todos ellos de reconocida competencia y con más de quince años de ejercicio en su profesión.

A Casa Real é unha institución carente de responsabilidade xudicial, o rey non pode ser investigado, nin imputado nin xuzgado. Tampouco se lle poden exixir responsabilidades políticas.

Aparentemente pode dar a impresión de floreiro pero eses poderes ben administrados, cunha garda pretoriana, na que se incluen medios de comunicación, dispostos a ser serviles, moito tempo para intrigas palaciegas, os presidentes mudan pero él permanece, acábano convertindo no persoeiro central da trama.

Por exemplo todolos rumores apuntan que tuvo moito que ver na demisión de Adolfo Suarez para frenar a deriva democrática que os sectores descontentos da cosa nostra comezaban veladamente a criticar.

Din que o poder corrompe. Eu creo que o poder corrompe se se exerce con impunidade. Se o gobernante se ailla do cidadán deshumanizase, tende á egolatria e, se percebe impunidade, volvese prepotente e corrupto.

Unha monarquia cuio poder é vitalicio, que vive totalmente aillada dos problemas dos cidadans, que conta cunha protección de impunidade, forzosamente tén que deshumanizarse, ser prepotente e corromperse.

Cando a cima da piramide está corrupta que se pode esperar dos seus cortesans.

Papel do exército

Outra das medidas de seguridade incluidas na constitución para evitar derivas democráticas foi reservarlle ao exercito victorioso da cruzada nacional, unha función preeminente.

Constitución.-Artículo 8

1. Las Fuerzas Armadas, constituidas por el Ejército de Tierra, la Armada y el

Ejército del Aire, tienen como misión garantizar la soberanía e independencia de España,

defender su integridad territorial y el ordenamiento constitucional.

Hai rumores de que este artigo da constitución entregouselle nun documento dentro dun sobre aos Pais da Constitución para que o incluiran si ou si. Unha imposición.

O exército é unha institución mais que debe estar ao servicio da sociedade e, en consecuencia, porse ás ordens dos seus representantes.

A redacción de este artigo non tén desperdicio. Está casi perfecto para os obxectivos que se pretenden sen dar sensación de autoritarismo.

Feito unha analise da redacción vese cal é o trasfondo do mesmo.

Onde di … tienen como misión garantizar… debería decir … tienen como misión defender…. As defensas fanse por encargo de alguén e cando actúas como garante podes facelo por conta propia, e dicir, na defensa actúas por encargo dos representantes populares e cando actúas como garantista non precisas de ese encargo.

O ordenamento constitucional é un asunto interno, de orde político e xurídico, polo tanto non hai ningunha razón democrática para que o exército poida intervir e moito menos actuar como garante. En canto á integridade territorial unicamente por un ataque dende o exterior se pode utilizar o exército do contrario é un asunto meramente político e democrático e, en caso extremo, recabala axuda das forzas de seguridade. Incluso a soberanía non é asunto militar, de feito España tén efectuado cesions de soberanía á UE e ninguén se imaxina que, para iso, se tuvera que consultar ao estamento militar.

Non é preciso explicar o poder persuasivo e intimidatorio dun exército durante anos ao servicio dunha dictadura e polo tanto dubidar da súa efectividade como garante.

En definitiva, estase a autorizar a unha facción do anterior réxime que vele pola boa praxis dos procesos democráticos internos.

Organización territorial

Na constitución prevese unha descentralización político administrativa pero deixase en maos do poder central a chave de decisións politícas que son clave para controlar eses poderes territoriais. Hai competencias exclusivas do Estado e competencias dos poderes locais que,  non son exclusivas. Unha descentralización xerarquizada, tal que, os poderes centrais poden, a través de eses mecanismos, conseguir a sumisión dos poderes territoriais ata covertilos en administracions delegadas. Ise é o camiño que actualmente se está a tomar dende o goberno central en base a artigos da constitución tales como, por exemplo algo tan aparentemente inocuo como o Artículo 149 (Constitución)

1. El Estado tiene competencia exclusiva sobre las siguientes materias:

1.ª La regulación de las condiciones básicas que garanticen la igualdad de todos los españoles en el ejercicio de los derechos y en el cumplimiento de los deberes constitucionales.

Case todalas competencias das CCAA son compartidas e están sometidas a unha lexislación básica de competencia exclusiva do Estado.

Incluso a autonomía financieira non queda establecida e depende do goberno central. Esto tamén pode ser usado como ferramenta de sometemento.

Mantense a división provincial e as Deputacions como un resto da organización xacobina, con varios fins, entre eles, como unha porta aberta a poder reconstruir unha estructura paralela aos concellos e CCAA que as poidan suplantar en moitas materias, tratandose de institucions con menos carga nacionalista e mais facilmente dirixibles dende o poder central.

Sistema electoral.

O sistema electoral foi concebido co a escusa de evitar unha excesiva fragmentación parlamentar que dificultase a toma de decisións. Efectivamente unha excesiva fragmentación política pode dificultar a toma de decisións, como ocurre en Italia, pero este sistema van tan sobrecargado de filtros que produciron un efecto contrario, tan acusado, que ainda é mais pernicioso que o que se trataba de evitar. O resultado final foi unha reducción da pluradidade tal que, entre dous partidos, chegan a sumar o 85% do electorado.

A atribución de respresentantes electos segun votos faise aplicando a coñecida Lei D´hont que favorece aos partidos mais votados.

A circunscripción electoral, canto mais pequena, menos representantes electos e, polo tanto, precisase maior porcentaxe de voto para obter un representante e, en consecuencia, maiores dificultades para os partidos menos votados. Como vemos non é casual que se tomara a provincia como circunscripción. Non era factible outra mais pequena.

A elección por partidos, en lugar de por persoas, impide a transversalidade electoral, é dicir, que un elector poida votar candidatos de mais de un partido. Consecuencia, a menos beneficiarios menor pluralidade, aparición do voto util e partitocracia.

Nos inicios da democracia reduciuse o debate a un enfrontamento de dous bandos, democratas contra franquistas, equiparado a esquerdas contra dereitas. Ese é o xermen do bipartidismo. O panorama partese en dous bloques UCD-AP representantes da dereita e PSOE-PC representantes da esquerda, no que logran furar de forma minoritaria partidos nacionalistas. UCD descalabra reducindo a dereita a un único partido. O PSOE obtén un gran triunfo por que nese momento xa aparece o efecto do voto util. O voto de centroesquerda concentrase no partido con mais opcions e mais moderado para expulsar do poder ao franquismo. Esta paranoia de demócratas contra franquistas continua e acentúa cada vez mais o voto útil, en ambos bandos, co a obsesión do triunfo polo triunfo, reducindo cada vez mais o panorama electoral a dous partidos. Só a persistencia dos partidos nacionalistas impediu que o bipartidismo fora perfecto.

Usaronse tamén estrataxemas dialécticas como que a pluralidade obrigaba á negociación política e, polo tanto, á compra-venda de políticos para intereses particulares. Esto, dende medios de comunicación poderosos, partidarios do bipartidismo por intereses espureos, foi creando unha conciencia colectiva de que o mellor sistema era o de goberno de partido único, sen hipotecas.

Por outra parte o sistema electoral que obriga a elixir partidos fai que o elector comeze a non ter en conta as virtudes dos candidatos, onde importa mais vencer ao inimigo do outro bando que o curriculum do candidato.

O partido tén a ultima palabra para que unha persoa figure nunha lista como candidato. Por outro parte en base á experiencia e ás enquisas os partidos coñecen con antelación que postos da lista teñen garantía de sair elexidos.

Para alguén, que estea interesado en sair elexido, é mais importantante estar a ben co aparato do partido que cos electores. Por tal motivo os partidos comenzan a encherse de persoeiros dispostos a ser serviles e sumisos e os membros dos aparatos partidarios a importarlle mais que os militantes sexan serviles que as suas capacidades intelectuales para ocupar cargos de responsabilida ou ser candidatos. Esto produce partidos cada vez mais xerarquizados verticalmente e mais abundancia de mediocridades. Moitos militantes mediocres non teñen outra aspiración que a de converterse en mercenarios, para tirar da política o que nunca poderían conseguir fóra pola sua incapacidade.

Aqui temos como o sistema político vai dexenerando ata converterse nun cúmulo de despropósitos.

Tribunal Constitucional

O Tribunal Constitucional é a ultima instancia no referente a se as leis aprobadas son ou non constitucionais e non cabe recursocontra as suas sentencias.

Para comezar o término Tribunal xa non é moi acertado posto que non hai un acusador e un acusado ainda que a constitución o disfrace ao falar de cosa juzgada cando se refire á lei que vai ser sometida a dictame. Baixo o meu entender unha lei non pode ser xuzgada en todo caso dictaminada. Tampouco o xuicio conta con un fiscal, nin un defensor, nin unha persoa xuzgada (Os obxetos non se poden xuzgar), nin hai unha unha condena de reparación pola falta ou delito cometido.

Entendo que o uso errado da terminoloxía non obedece á falta de coñecementos dos Pais da constitución senon todo o contrario. Creo que hai unha intencionalidade.

O poder xudicial está para aplicar as leis que aproba o lexislativo composto polos representantes do pobo. En ningún caso teñen competencias para modificalas. Os xuices aplican a lei través de xuicios, con unha parte acusadora e unha persoa fisica ou xurídica xuzgada por un presunto delito, onde as partes se personan con un acusador, o fiscal, e a posibilidade de abogado acusador, mais a persoa xuzgada con abogado defensor. Nada que ver cos procedementos do Tribunal Constitucional.

Se o Tribunal Constitucional non celebra xuicios, non pode haber sentencias, non pode haber condenas e, nese caso, o TC convertese simplemente nunha comisión de expertos e as suas deliberacions en dictamens e non poden modificalas leis.

Para evitar esto, os promotores da Constitución introducen trucos semánticos que dean unha apariencia formal que sirva para conseguir o que se pretende.

Comeza por denominar a comisión de expertos como Tribunal Constitucional. Para xustificar esto, converten a lei recurrida en cousa xuzagada como se de unha persoa se tratase. Automáticamente o dictamen pasa a ser sentencia e o recurrente a parte acusadora.

Ante unha sentencia a ningun outro poder, incluido o político, lle queda outra saida que acatala. En cambio un dictamen non tén por que ser vinculante.

En definitiva un órgano composto por membros non elixidos polo pobo, pode enmendarlle a plana ao lexislativo, teóricamente o máximo órgano de representación da soberanía popular, anulando ou amputando as suas leis e convertendose de feito na terceira cámara lexislativa, de última instancia e non recurrible.

Tendo en conta que para elixir aos membros do TC, compren tres quintos do Congreso, que o sistema político é casi bipartito,  que o bipartito coincide na concepción xacobina do estado, está garantizado que tén gañado de antemao calquera recurso contra as leis autonómicas e en ultima instancia pode ser utilizado como filtro do que se aprobe no Congreso.

Evidentemente o TC convértese noutro resorte mais para o control das decisions democráticas por parte dos centralizadores.

Xustiza centralizada.

A constitución contempla que os máximos órganos xudiciais, tanto tribunais de última instancia, como os de goberno e de promoción na carreira xudicial, están centralizados na capital do reino.

A dictadura, previa adaptación da lexislación aos seus fins, utilizou aos corpos de seguiridade e xuices como órganos de represión e castigo contra a disidencia. No caso dos xuices, coidouse moito de que nas altas instancias só chegaran os mais fieis ao rexime.

Cambiado o rexime ningun xuiz foi depurado, nin removido do seu posto. Polo tanto o entramado xudicial do franquismo permaneceu intacto.

Vén a Constitución e mantén prácticamente o mesmo formato xudicial co engadido de que aparece un consello xeral do poder xudicial que se encarga da promoción e ascenso dos xuices para os cargos mais relevantes.

Os membros do consello entre que en parte eran e son elexidos polo Congreso e Senado e outra parte entre xuristas de recoñecida experiencia, mínimo quince anos, ao primeiro foi coto reservado para os magistrados do franquismo posteriormente unha leve apertura hacia maxistrados progresistas, mais proclives ao PSOE.

En calquera caso todo un entramado que de un xeito ou de outro conecta cos dous grandes partidos ben por afinidade ideolóxica, ben por que a sua designación procede de ambos directa ou indirectamente, salvo honrosas excepcións que ambos non puideron evitar ou non son quen de controlar.

O ascenso xudicial está mais marcado por afinidades ideolóxicas que por méritos de carreira.

Igual que no anterior rexime este entramado cumple unha doble función, protexer e preservar aos seus afins e ser o brazo executor de sentencias con fin exemplarizante para diferentes intereses de índole política

Eirexa Católica

O articualado da constitución, no referente á Eirexa católica, queda a medio camiño entre un estado laico e un estado confesional

Artículo 16 (Constitución)

1. Se garantiza la libertad ideológica, religiosa y de culto de los individuos y las

comunidades sin más limitación, en sus manifestaciones, que la necesaria para el

mantenimiento del orden público protegido por la ley.

2. Nadie podrá ser obligado a declarar sobre su ideología, religión o creencias.

3. Ninguna confesión tendrá carácter estatal. Los poderes públicos tendrán en

cuenta las creencias religiosas de la sociedad española y mantendrán las consiguientes

relaciones de cooperación con la Iglesia Católica y las demás confesiones.

Garantizase liberdade relixiosa e de culto. Ningunha confesión terá caracter estatal pero os poderes publicos manterán relacions de cooperación co a Eirexa Católica e demais confesions. Faise mención especial a Eirexa Católica cando debería ir incluida entre todas as demais confesions.

O estado ademais de aconfesional debería declararse laico como se reflexaba na constitución republicana do 31. Por outra parte, non se debería obrigar aos poderes públicos a manter relacions de cooperación co catolicismo e demais confesions. Non hai por que ser hostiles pero tampouco partir dunha posición de sometemento forzoso aos intereses das confesións.

Esta era a redacción do apartado 3 do Artigo 16, no primeiro borrador da constitución:

3. Ninguna confesión tendrá carácter estatal. Los poderes públicos tendrán en cuenta las creencias religiosas de la sociedad española y mantendrán las consiguientes relaciones de cooperación".

Como se pode ver non se facía mención explícita á Eirexa Católica e suprimindo o último párrafo hai mais sensación de autonomía do Estado frente ás confesións relixiosas.

Previamente á confección da constitución, xa o Estado e a Eirexa firmaran un Concordato no que se buscaba ir atando o futuro da Eirexa no estado español.

Todo esto trouxo consigo a financiación estatal da Eirexa, liberala de impostos e que a relixión fose predicada nas escolas.

Esto é un premio ao poder acadado pola Eirexa gracias ao seu apoio e colaboración co franquismo.